مری کوم ®

دیابت نوع 2

◄بزرگسالان

 دوز اولیه: 500 تا 1000 میلی گرم خوراکی یک بار در روزهمراه با شام.

 تنظیم دوز: افزایش دوز 500 میلی گرم هفتگی، به حداکثر دوز 2000 میلی گرم یک بار در روزهمراه با شام. اگر کنترل قند خون با دوز 2000 میلی گرم یک بار در روز به دست نیاید، 1000 میلی گرم دو بار در روز باید در نظر گرفته شود. اگر دوزهای بالاتر مورد نیاز است، ممکن است به محصول سریع رهش تغییر یابد.

دوز نگهدارنده : 2000 میلی گرم در روز

حداکثر دوز: 2000 میلی گرم در روز

◄کودکان:

ایمنی و اثربخشی متفورمین طولانی رهش در بیماران مبتلا کمتر از 18 سال سن مشخص نشده است.

روش تجویز:

– قرص های متفورمین طولانی رهش باید بطور کامل بلعیده شوند و هرگز تقسیم، خرد، و یا جویده نشوند. گاهی اوقات، مواد جانبی قرص های طولانی رهش 500 میلی گرم به صورت توده نرم از مدفوع دفع می شوند ، در حالی که در مورد قرص های 1000 میلی گرمی پوسته نامحلول به جا می ماند.

–  با یک لیوان آب یک بار در روزهمراه با شام  مصرف شود.

موارد منع مصرف

• بیماری کلیوی یا اختلال عملکرد کلیوی (به عنوان مثال، سطح کراتینین سرم مساوی یا بیشتراز 1.5 mg / dl در مردان و مساوی یا بیشتر از1.4 mg / dl درزنان یا کلیرانس کراتینین غیر طبیعی) که ممکن است از شرایطی مانندکلاپس قلبی عروقی (شوک) ، انفارکتوس حاد میوکارد، و سپتی سمی ایجاد شود.
• حساسیت شناخته شده به متفورمین هیدروکلراید
• اسیدوز متابولیک حاد یا مزمن، از جمله کتواسیدوز دیابتی، همراه یا بدون کما. کتواسیدوز دیابتی باید با انسولین درمان شود.
• متفورمین باید به طور موقت در بیماران تحت مطالعات رادیولوژیک شامل تجویز مواد حاجب قطع شود، به دلیل اینکه استفاده ازاین محصولات ممکن است به تغییر حاد عملکرد کلیوی منجر شود.

تداخلات دارویی احتمالی

• گلی بوراید: به دنبال تجویز همزمان متفورمین و داروی گلی بوراید، کاهش غلظت حداکثر دارو مشاهده شد اما بسیار متغیر بود. اهمیت بالینی این تداخل نامشخص است.
• فوروزماید: اگر باید فوروزماید و متفورمین با هم استفاده شوند، به بیماران توصیه می شود بر قند خون خود نظارت داشته باشند و در صورت مشاهده نشانه های احتمالی اسیدوز لاکتیک مانند ضعف، درد عضلانی، ناراحتی های تنفسی، تنفس عمیق و سریع، ضربان قلب کند یا نامنظم، خواب آلودگی، ناراحتی شکم، و یا دیگر علائم غیر معمول ،به سرعت با پزشک خود مشورت کنند.
• نیفی دیپین: نیفدیپین ممکن است با افزایش میزان جذب متفورمین، غلظت آن را افزایش دهد. افزایش سطح متفورمین ممکن است خطر اسیدوز لاکتیک را افزایش دهد.
• داروهای کاتیونی: به عنوان مثال، آمیلوراید، دیگوکسین، مورفین، پروکائین آمید، کینیدین، کینین، رانیتیدین، تریامترن، تری متوپریم، یا وانکومایسین. نظارت دقیق بیمار و تنظیم دوز متفورمین و یا تداخل داروتوصیه می شود.
• سایمتیدین: اگر این داروها باید با هم استفاده شوند تیتراسیون محتاط به خصوص آهسته از دوز متفورمین توصیه می شود. دوز حداکثر متفورمین نیز باید کاهش یابد. به بیماران توصیه می شود بر قند خون خود نظارت داشته باشند و در صورت مشاهده نشانه های احتمالی اسیدوز لاکتیک مانند ضعف، درد عضلانی، ناراحتی های تنفسی، تنفس عمیق و سریع، ضربان قلب کند یا نامنظم، خواب آلودگی، ناراحتی شکم، و یا دیگر علائم غیر معمول ،به سرعت با پزشک خود مشورت کنند.
• سایر داروها : (برای مثال تیازیدها، دیگر دیورتیک ها، کورتیکواستروئیدها، فنوتیازینها، داروهای تیروئید، استروژن ها، قرص های ضد بارداری، فنی توئین، نیکوتینیک اسید ، داروهای مقلد سمپاتیک، داروهای مسدود کننده کانال کلسیم ، و ایزونیازید) باعث افزایش قند خون و ممکن است منجر به از دست دادن کنترل قند خون شود. هنگامی که این داروها در بیمار دریافت کننده متفورمین قطع شوند، بیمار باید از نزدیک برای هیپوگلیسمی تحت نظر باشد.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی

حاملگی: گروه B

هیچ مطالعه کافی و کنترل شده در زنان باردار با متفورمین وجود ندارد. متفورمین بهتر است در دوران بارداری استفاده  نشود مگر اینکه به وضوح مورد نیاز باشد .

شیردهی: متفورمین وارد شیر می شود .به دلیل افت قند خون در نوزادان شیرخوار، تصمیم گیری به قطع شیردهی یا قطع دارو باید با توجه به اهمیت این دارو برای مادر گرفته شود. اگر متفورمین قطع شود و اگر رژیم غذایی به تنهایی در کنترل قند خون کافی نباشد، درمان با انسولین باید در نظر گرفته شود.   

احتیاطات

◄ ارزیابی عملکرد کلیوی: قبل از شروع درمان با متفورمین و حداقل یک سال پس از آن، عملکرد کلیه باید ارزیابی و نرمال بودن آن باید تایید شود. در بیمارانی که توسعه  اختلال عملکرد کلیوی در آنها پیش بینی شده است، عملکرد کلیه باید به دفعات بیشتری مورد ارزیابی قرار گیرد و اگر شواهدی از اختلال کلیوی موجود است متفورمین قطع گردد.

◄اسیدوز لاکتیک: اسیدوز لاکتیک یک بیماری اورژانسی است که باید در بیمارستان درمان شود. در یک بیمار مبتلا به اسیدوز لاکتیک که قرص متفورمین هیدروکلراید مصرف می کند، این دارو باید به سرعت قطع شود و اقدامات حمایتی عمومی بی درنگ انجام شود.

◄مواد حاجب یددار: مطالعات داخل عروقی با مواد یددار (به عنوان مثال،اوروگرم داخل وریدی، کولانژیوگرافی داخل وریدی، آنژیوگرافی و سی تی اسکن (CT)  با مواد حاجب داخل عروقی) می تواند به تغییر حاد عملکرد کلیوی منجر شود و در بیماران دریافت کننده متفورمین با اسیدوز لاکتیک همراه است. بنابراین، متفورمین باید به طور موقت در زمان عمل یا قبل از عمل قطع گردد و استفاده از آن به مدت 48 ساعت بعد عمل باید محدود شود و تنها پس ازبررسی  عملکرد کلیه و ثبات عملکرد نرمال، دوباره مورد استفاده قرار می گیرد

◄هایپوکسی: کلاپس قلبی عروق (شوک) به هر علت، نارسایی احتقانی حاد قلب ، انفارکتوس حاد میوکارد و دیگر شرایط هیپوکسمی با اسیدوز لاکتیک در ارتباط بوده است. هنگامی که چنین اتفاقاتی در بیماران درمان با متفورمین رخ می دهد، این دارو باید بی درنگ متوقف شود.

◄عمل جراحی: درمان متفورمین باید به طور موقت برای هر عمل جراحی (به جز عمل کوچک که با مصرف محدود غذا و مایعات همراه نیست) قطع شود و  تا زمان از سر گرفتن مصرف خوراکی بیمارو بازگشت عملکرد کلیوی به حالت نرمال، نباید شروع به استفاده شود

◄ مصرف الکل: الکل باعث  شدت اثر متفورمین بر متابولیسم لاکتات می شود. بنابراین، باید به بیماران دریافت کننده متفورمین، در برابر مصرف الکل بیش از حد هشدار داد.

◄اختلال عملکرد کبدی: از آنجا که اختلال عملکرد کبدی با برخی از موارد اسیدوز لاکتیک مرتبط لست، متفورمین به طور کلی باید در بیماران مبتلا به علایم بالینی یا آزمایشگاهی بیماری کبدی اجتناب شود.

◄سطح ویتامین B12: در مطالعات بالینی کنترل شده قرص متفورمین هیدروکلراید، کاهش سطح سرم ویتامین B12 ، بدون تظاهرات بالینی، مشاهده شده است. چنین کاهشی به ندرت با کم خونی همراه است و به نظر می رسد به سرعت با قطع قرص متفورمین هیدروکلراید یا مکمل‌های تغذیه‌ای حاوی ویتامین ب 12 قابل برگشت است.

◄هایپوگلیسمی- افت قند خون در بیماران دریافت کننده متفورمین به تنهایی در شرایط معمول رخ نمی‌دهد، اما می تواند هنگام کمبود مصرف کالری ، ورزش شدید که  با مکمل قابل جبران نیست، و یا در طول مصرف همزمان با دیگر عوامل کاهنده قندخون (مانند سولفونیل اوره و انسولین) یا اتانول رخ دهد.

◄افراد مسن: درمان با متفورمین نباید در بیماران بیشتر از80 سال سن، استفاده شود مگر اینکه با اندازه گیری کلیرانس کراتینین مشخص شودکه عملکرد کلیوی کاهش نیافته است.

◄از دست دادن کنترل قند خون: هنگامی که یک بیمارتحت درمان در هر رژیم دیابتی در معرض استرس مانند تب، تروما، عفونت، و یا عمل جراحی قرار گیرد، از دست دادن موقت کنترل قند خون ممکن است رخ دهد. در چنین مواقعی، ممکن است لازم باشدکه متفورمین قطع و به طور موقت انسولین تجویز شود. متفورمین ممکن است مجددا پس از  برطرف شدن حمله حاد استفاده شود.

عوارض جانبی

اسهال، استفراغ، درد شکم، یبوست،بزرگ شدن شکم، سوء هاضمه / سوزش سر دل، نفخ شکم، سرگیجه، سردرد، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، اختلال طعم و مزه.